เที่ยวโอมาน: นอนนับดาวกลางทะเลทราย ฟีลแคมป์บนดาวอังคาร

การมาเที่ยวโอมาน คงไม่ได้พบกับการผจญภัยที่สมบูรณ์แบบ หากไม่ได้มาเยือนสถานที่แห่งความทรงจำแห่งนี้ ‘บิดิย่าห์’ Bidiyah เมืองแห่งทะเลทรายในโอมาน ที่เป็นไฮไลท์ของการเดินทางแบกเป้ Roadtrip ลุยเดี่ยวเที่ยวโอมานของฉันในครั้งนี้…ทว่า ฉันคงมาถึงที่นี่ไม่ได้ หากปราศจากชายที่ชื่อคุณ ‘อาลี’

อาลี..ช็อคโกแลต และดาวอังคาร สามสิ่งที่ดูไม่เข้ากัน แต่ดันเกิดขึ้นที่นี่…

อาลี ไม่ใช่เจ้าชาย

และไม่ใช่ชายที่อยู่บนดาวอังคาร

พอๆ เลิกเดาดีกว่า ก่อนที่จะผิดไปมากกว่านี้…

ฉันขับรถเที่ยวโอมาน ออกจากหมู่บ้าน Misfat al Abriyyin ใช้เวลาราว 4-5 ชั่วโมงโดยไม่หยุดพัก เพื่อมุ่งหน้ามาที่นี่ แต่ระหว่างทางไม่ใช่เรื่องง่าย เพราะทางเส้นหลัก ดันถูกปิดลงเพื่อทำอุโมงค์ขนาดยักษ์ แอพนำทางเจ้ากรรมของฉัน พาฉันหลงวนอยู่บนเส้นทางเดิมอยู่สองรอบ เหมือนพายเรือวนอยู่ในอ่าง จนฉันต้องฝืนใจพามันออกนอกเส้นทางเพื่อให้มันหาเส้นทางใหม่ให้ แต่กลับไม่เป็นดังหวัง

สุดท้าย เทคโนโลยีก็แพ้คน…

ฉันขับรถตามกระบะสีขาวคันหนึ่งเข้าไปลึกมากจนถึงทางลูกรัง จนฉันได้มารู้อีกทีว่า เขาเองก็กำลังหลงทางเหมือนกัน!

ชายผิวคล้ำเหมือนชาวอินเดีย หยุดและเดินลงจากรถด้วยรอยยิ้มเจื่อนๆ ฟันของเขาขาวมาก เขาบอกฉันว่าเขาพอจะรู้แล้วว่าน่าจะต้องไปทางไหนถึงจะถูก อธิบายหลายครั้งฉันยังคงไม่เข้าใจ เขาจึงอาสาขับนำ แล้วให้ฉันขับตามออกไปจากทางลูกรังนั้น

สักพักใหญ่ เขาก็นำฉันมาสู่ทางเข้าที่ดูเหมือนเป็นสะพานขนาดมหึมา

“คุณต้องลอดสะพานนี้ไป”

“สะพานนี้น่ะหรือคะ”

“ใช่ สะพานนี้ละครับ คุณต้องลอดสะพานนี้ไป จากนั้นก็วิ่งตรงไปได้เลย”

เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ได้ไปทางเดียวกับฉัน แต่อุตส่าห์ขับมาส่ง ฉันกล่าวขอบคุณ เราโบกมืออำลากันพอเป็นพิธี ฉันยิ้มสู้เพื่อไม่ให้คนแปลกหน้าผู้มีน้ำใจเป็นห่วงไปมากกว่านี้

หลังจากลอดสะพานนั้นไป แอพนำทางของฉันก็เริ่มจูนหาเส้นทางใหม่ ในที่สุดมันก็หาทางเจอ! ฉันโล่งใจไปพักใหญ่ เพราะดูเหมือนทางข้างหน้าจะขับตรงไปยาวๆ ร่วมชั่วโมง โดยไม่ต้องเลี้ยวไปไหนทั้งนั้น

จุดมุ่งหมายของฉันคือ บิดิย่าห์ [Bidiyah] เมืองทะเลทรายของโอมาน

ที่ๆ ฉันจะไปชื่อ Shāhiq จนบัดนี้ฉันก็ยังไม่ค่อยเข้าใจนักว่าจะเรียกจุดหมายปลายทางของฉันว่า Shāhiq หรือ Bidiyah กันแน่

รู้แต่ว่าฉันนัดชายคนหนึ่งไว้ตอน 16.30 และตอนนี้ฉันกำลังสาย!

แผนที่ขับรถเที่ยวโอมาน — เส้นทางการขับรถของเคท (เวลาที่โชว์เป็นตัวเลขคร่าวๆ จาก Google Map ค่ะ ไม่รวมหลงหรือแวะระหว่างทางนะ 555)

7 กม.สุดท้าย…ฉันหยุดแวะปั้มข้างทาง ส่งอีเมลหาชายคนนั้น บอกเขาให้รู้ล่วงหน้าว่าฉันใกล้จะถึงจุดนัดพบแล้ว เพียงแต่อาจจะสาย 30 นาที เพราะเพิ่งขับหลงทางมา และภาวนาให้เขาอ่านอีเมล

5 กม.สุดท้าย…ฉันเริ่มเห็นทรายเนื้อละเอียดสีส้ม ปลิววนเป็นริ้วๆ อยู่ตามพื้นถนน

ใจฉันเริ่มชื้น..เพราะรู้ว่า ตัวเองได้มาถูกทางแล้ว

500 ม.สุดท้าย…ฉันยังไม่เห็นบ้านที่มีลักษณะเป็น ‘ออฟฟิศ’ ของแคมป์ที่ฉันกำลังมองหาอยู่เลย

“หลงอีกแล้ว!” ฉันพยายามปัดความคิดนี้ออกจากใจ เพื่อไม่ให้ตัวเองกังวล อีกใจหนึ่งก็นึกถึงชายที่ฉันส่งอีเมลหาว่าป่านนี้เขาจะรอฉันอยู่ไหมหนอ หรือเขาจะทิ้งฉันไปก่อนแล้ว

ระหว่างที่กำลังคิด ก็มีรถกระบะสีขาวยี่ห้อนิสสันคันหนึ่ง ท้ายกระบะบรรทุกน้ำมัน ขับตรงดิ่งเข้ามาหา ชายในชุดขาวใบหน้าคมสันราว Ranveer Singh (นักแสดงชาวอินเดีย) โพกหัวด้วยผ้าสีขาวเข้ากับสีชุด ตะโกนออกมาจากข้างในรถ

“คุณคือผู้หญิงที่มาจากไทยใช่ไหม”

รู้ได้ยังไงหว่า?..ฉันคิด

“ผม..อาลี จาก Oman Desert Private Camp โทษทีครับอาจจะทำให้คุณสับสน แต่ทางเข้าของออฟฟิศเราอยู่อีกทาง…ขับตามผมมา”

ดูเหมือนว่าคุณอาลีเพิ่งกลับจากเติมน้ำมัน แล้วจ๊ะเอ๋เข้ากับรถเด๋อๆ ของฉันที่กำลังหลงอ้อมเข้าด้านหลังแบบพอดิบพอดี เลยตามมาเก็บฉันถึงที่

รถกระบะของคุณอาลี ขับนำทางเคทไปยังออฟฟิศ

ฉันดีใจที่สุดท้ายก็หากันจนเจอ ขณะที่ขับตามคุณอาลี ในตาก็ลุกวาวเมื่อเห็นภาพเนินทรายที่ทอดยาวอยู่เบื้องหน้า

ที่ Bidiyah เต็มไปด้วยแคมป์กลางทะเลทรายมากมาย แต่ฉันเลือกที่นี่ เพราะอยากนอนเต๊นท์ให้ได้บรรยากาศอาราเบียนไนท์อย่างแท้จริง ในขณะที่บางแห่งเลือกที่จะปลูกสร้างเป็นรีสอร์ทกลางทะเลทรายเสียมากกว่า

คุณอาลีให้ฉันนั่งรอที่ออฟฟิศ เพื่อรอนักเดินทางอีกคู่หนึ่ง เขาบอกว่าเขาจะพาเราขึ้นรถ 4WD เพื่อข้ามทะเลทรายไปหาแคมป์ที่พัก ฉันนั่งรออย่างว่าง่าย

หลังจากคุยกันราวสิบนาที คุณอาลีตัดสินใจไปออกไปซื้อเสบียงมาตุนไว้ พลางบอกว่า ให้ฉันรอไปกับเขา ส่วนนักเดินทางที่เหลือเพื่อนของเขาจะแบ่งรถไปส่งเอง

“ฉันขึ้นไปนั่งรอคุณอาลีในรถ 4WD ด้วยความเด๋อ หนึ่งนาทีต่อมาจึงเพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองกำลังนั่งฝั่งคนขับ (ด้วยความเคยชินหลังจากที่ขับรถมาทั้งวัน) คุณอาลีแกล้งทำเป็นไม่เห็น สักพักฉันจึงสลับไปนั่งด้านข้างก่อนที่เขาจะเดินมาถึงรถ”

ฉันดึงกล้องออกมาเก็บภาพระหว่างทาง พลางชวนคุณอาลีคุยว่าเขาจำทางในทะเลทรายได้อย่างไร เพราะทะเลทรายกว้างใหญ่ไพศาลและไม่มีป้ายบอกทาง คุณอาลีบอกฉันว่า เขาโตมากับที่นี่ เขาจำมันได้ทุกรายละเอียด

เขาถามฉันว่าอยากขับ 4WD ขึ้นเนินทรายดูไหม ฉันบอกเขาว่า คุณขับน่ะดีแล้ว…พร้อมยิ้มแห้งๆ เพราะยังจำประสบการณ์ครั้งก่อนที่นั่งรถข้ามทะเลทรายในอินเนอร์มองโกเลียได้ฝังใจ

สักพัก เขาก็ยื่นช็อคโกแลตให้ บอกว่าขนมไว้กินระหว่างทาง ประมาณ 11 กม.จากออฟฟิศเข้าไปยังทะเลทรายกว่าจะถึงแคมป์ที่พัก ในมือฉันข้างหนึ่งเลยถือกล้อง อีกข้างหนึ่งเลยกำช็อคโกแลตไว้แน่นราวกับหวงว่าเขาจะยึดคืน

ระหว่างขับรถเข้าไปในทะเลทราย

Oman Desert Private Camp คือที่ๆ เคทเลือกมาพักเพื่อนอนนับดาวกลางทะเลทรายโอมานค่ะ รู้สึกชอบที่นี่มาก

เขาพามาถึงแคมป์ และปล่อยให้ฉันได้ใช้เวลาช่วงเย็นไปกับการเดินสำรวจแคมป์และชมพระอาทิตย์ตกดิน เช่นเดียวกับนักเดินทางคนอื่นๆ แคมป์ของ Oman Desert Private Camp ใหญ่มาก นอนได้ 3-4 คน ตัวแคมป์ยกสูงจากพื้นด้วยคานเหล็กที่แข็งแรงและสะอาดสะอ้าน ห้องน้ำสร้างไว้ติดกัน ใช้อาบน้ำหรือล้างหน้าก็ได้ มีลานดูดาวหน้าแคมป์ปูด้วยพรมหญ้า มีที่นอนและที่นั่งแบบพับได้ไว้สำหรับรองนอนที่ลานดูดาว

โดดเดี่ยวมาก 555+ ระหว่างเดินชมพระอาทิตย์ตกหรือเดินเล่นในทะเลทราย อย่าลืมพกอุปกรณ์สื่อสารไปด้วยนะคะ เพราะโอกาสหลงทางมีเยอะมาก แค่ปีนขึ้นเนินไป ตอนเดินกลับลงมาก็มองไม่เห็นเต้นท์แล้ว ใจหายแว้ปเลย -_-

พระอาทิตย์ตกยามเย็น

“ผมชอบนะ นอนข้างนอกดูดาว บางครั้งผมก็ชอบนอนด้านนอกทั้งคืน ลมเย็นดี ดาวสวยมากด้วย”

ฉันจินตนาการถึงคุณอาลีตอนเป็นเด็ก แล้วนอนดูดาวอยู่หน้าแคมป์ขึ้นมาได้แว้บหนึ่ง…

ในแคมป์จะนอนได้หลายคน แถมยังมีระเบียงและฟูกนอนสำหรับปูนอนดูดาวที่ระเบียงอีกด้วย ใครสายถ่ายดาวน่าจะชอบค่ะ ^^

น้องอูฐ เป็นอูฐประจำของแคมป์นี้ ไว้ให้บริการขี่อูฐ ดูพระอาทิตย์ตกได้ค่ะ

ที่พักที่นี่หลังละประมาณ 65 OMR (ราคาแบบรวมอาหารค่ำและมื้อเช้า) หรือประมาณห้าพันบาท หากใครมาเที่ยวโอมานกับเพื่อนก็หาร 3 ได้สบายๆ แต่ฉันมาคนเดียว ที่นอนทั้งหลังเลยเป็นของฉัน

Oman Desert Private Camp ภายในเต้นท์มีเตียงใหญ่ 5-6 ฟุต ส่วนห้องน้ำจะอยู่ด้านนอก ติดกับเต้นท์ เลยไม่ต้องกังวลเรื่องเข้าห้องน้ำตอนกลางคืนค่ะ เพราะไม่ต้องเดินไกล ^^

ตกค่ำ หลังจากสนุกอยู่กับการส่องดวงจันทร์อยู่พักใหญ่ ก็ทำใจแล้วว่าคืนนี้เป็นคืนเดือนแจ้ง ท่าทางจะเห็นดาวลำบาก ฉันเดินออกจากแคมป์ประมาณ 300 ม. ไปยังแคมป์กลางที่เป็นเรือนรับรองเพื่อทานมื้อค่ำกับคนแปลกหน้ามากมายที่ไม่รู้จัก ทุกคนล้วนเป็นนักเดินทางที่มาเที่ยวโอมาน สาวๆ อเมริกันที่นั่งหัวโต๊ะ 4 คนท่าทางจะมาด้วยกัน ดูตื่นเต้นและชื่นชอบกับอาหารของที่นี่มาก สองสามีภรรยาสูงวัยที่นั่งข้างฉันเป็นฝรั่งที่ทำงานที่ดูไบ พวกเขาดูใจดีและเป็นมิตร ส่วนที่น่าทึ่งคือคู่รักที่นั่งตรงข้ามฉัน

พวกเขาลาออกจากงานเพื่อเที่ยวรอบโลกได้หลายเดือนแล้ว!

ฝ่ายชายเป็นมังสวิรัติ สวมแว่น หน้าตาหล่อเหลา และเป็นมิตร ส่วนฝ่ายหญิงเป็นทนายความ สวยสง่าและดูใจเย็น

อีกกลุ่มหนึ่งเป็นนักท่องเที่ยวชาวฝรั่งเศสที่ฉันยังไม่มีโอกาสได้พูดคุยด้วย

แคมป์ใหญ่ๆ ทางด้านขวาที่เปิดไฟสว่างไสว คือที่ทานอาหาร เป็นการทานอาหารค่ำกับคนแปลกหน้า ซึ่งเป็นนักเดินทางมาจากทั่วทุกมุมโลก
บางคนมาใกล้หน่อยจากดูไบ บางคนมาจากโซนยุโรป บางคนมาจากอเมริกา (ส่วนเคทเป็นตัวแทนประเทศไทยค่า 555+)
จะบอกว่าเจอสาวสวยคนนึงหน้าเหมือนจูเลียโรเบิร์ตเลยค่ะ แต่ไม่กล้าทักเค้า เหอๆ

เหมือนฐานปฏิบัติการบนดาวอังคาร 555+

นอนนับดาวกลางทะเลทราย สังเกตได้ว่าห้องน้ำจะอยู่นอกเต้นท์ค่ะ และเต๊นท์ถูกยกขึ้นจากพื้นดิน เพื่อป้องกันทรายเข้าเต้นท์
เพราะลมในทะเลทรายค่อนข้างแรงมาก ทั้งกลางวันและกลางคืน

คืนนั้น ลมพัดแรง หอบเอาทรายในทะเลทรายเข้ามาในช่วงแรกๆ ฉันก้มลงปัดฝุ่นทรายบนเตียงนอน ก่อนจะภาวนาให้ลมสงบลง สักพักก็หอบหิ้วเอากล้องและขาตั้งกล้องออกไปถ่ายดาวเล่นที่ลานด้านนอก ทั้งๆ ที่รู้ตัวดีว่าตัวเองถ่ายดาวไม่เป็นเลย

ฉันไม่อยากหลับเลย..

ภาพบรรยากาศที่ฉันเห็นตรงหน้า เหมือนตัวเองกำลังเดินอยู่บนดาวอังคาร..บนฐานประจำการอะไรสักอย่าง..ความเงียบที่หาไม่ได้จากที่ไหน..แสงจันทร์ที่สาดแข่งกับแสงดาวนับพันที่พร่างพรายเต็มฟ้า..เสียงลมหวิวๆ พัดมาแรงราวกับลมชายหาด พัดเข้าตีเต๊นท์เป็นระยะๆ..แสงของห้องน้ำในแคมป์ดูโดดเด่นในยามราตรี ตัดกับเงาของเนินทรายที่พาดผ่านเส้นขอบฟ้า

ฉันไม่อยากหลับเลย..

ฉันเหมือนเดินย่ำอยู่บนดาวอังคาร..คนเดียว และกำลังถูกสะกดด้วยดวงจันทร์กลมโตที่ลอยอยู่เบื้องหน้า

‘La lune’ (พระจันทร์) ฉันนึกถึงคำที่นักเดินทางชาวฝรั่งเศสพึมพำเมื่อช่วงค่ำ ในขณะที่กำลังอาบแสงจันทร์เพียงคนเดียวในรัตติกาลนี้.