ปางอุ๋ง ในวันที่อากาศไม่หนาว กับเรื่องราวของพระราชาในความทรงจำ

รถทัวร์ที่ฉันนั่งมา จอดตายอยู่หน้าป้อมตำรวจในอำเภอแม่สะเรียง จ.แม่ฮ่องสอน ล้อรถทัวร์เหมือนจะมีปัญหาจนวิ่งต่อไปไม่ได้ เพราะทางข้างหน้ามีโค้งหลายร้อยหลายพันโค้งรอเราอยู่ ฉันหยิบกระเป๋าเดินลงมานั่งลงบนพื้นหน้าป้อมตำรวจด้วยความงัวเงีย พร้อมเพื่อนร่วมชะตากรรมในรถคันนั้นอีกนับสิบคน

ฟ้าใกล้จะสว่างแล้ว

ฉันรอสองชั่วโมงเต็มเพื่อที่จะเปลี่ยนขึ้นรถทัวร์คันใหม่ที่พาฉันมุ่งหน้าสู่ตัวเมืองแม่ฮ่องสอน โชคดีที่เคยผ่านโค้งหลายร้อยโค้งที่อินเดียและอินโดนีเซียมาแล้ว จึงรับมือกับทางโค้งแม่ฮ่องสอนได้พอไหวอยู่ ฉันแวะพักหารถสองแถวสีเหลืองบริเวณตลาดสายหยุดในช่วงเที่ยง เพื่อคุยให้เขาช่วยพาขึ้นไปส่งที่ปางอุ๋ง

รถสองแถวสีเหลืองวิ่งตัดโค้งอีกหลายโค้ง ข้างทางเป็นป่าเขียวขจี อากาศยังไม่หนาวเพราะเป็นช่วงฤดูฝน คืนนั้นฉันนอนกระต๊อบของบ้านลุงนะ โฮมสเตย์แถบนั้นเป็นโฮมสเตย์ของชาวบ้านที่สร้างขึ้นมารองรับนักท่องเที่ยว ชาวบ้านแถบนี้เป็นชาวเขา เดิมอยู่กันอย่างกระจัดกระจายจนกระทั่งในปี 2527 (ปีที่ฉันเองยังไม่เกิด) ในหลวงทรงเสด็จพระราชดำเนินมาเยือนถิ่นทุรกันดารถึงที่นี่ และมีพระราชดำริให้เจ้าหน้าที่ของทางการช่วยรวบรวมชาวเขามาอาศัยในหมู่บ้านแห่งนี้ พร้อมพัฒนาคุณภาพชีวิตให้เขามีความเป็นอยู่ที่ดี จนเลี้ยงตนเองได้ฉันยืนอยู่ริมอ่างเก็บน้ำปางอุ๋ง… ฝนหยุดตกแล้ว… ความชื้นจากพื้นดินลอยขึ้นมาในอากาศ…ความเขียวชอุ่มกลายเป็นฉากละลานตาอยู่ตรงหน้า… ริมอ่างเก็บน้ำมีแพไม้ไผ่ลอยลำรอขนย้ายผู้โดยสารออกจากฝั่ง…เสียงน้ำริมฝายดังซา..ซา คล้ายเสียงน้ำตกขนาดเล็ก ริมอ่างเก็บน้ำมีพระตำหนักซึ่งเคยเป็นศาลาที่ประทับ

ศาลาวันนี้มีแต่ความเงียบเหงา ทิ้งร้างไว้เหลือแต่โครงสร้างอันเดียวดาย ชวนให้นึกถึงภาพวันวานในอดีตของพระราชาและพระราชินี ที่เคยเสด็จมาประทับทรงงานอยู่ที่นี่

ขนาดสมัยนี้ กว่าจะมาถึงที่นี่ได้ ยังเดินทางมาลำบากขนาดนี้ ฉันอดสงสัยไม่ได้เลยว่า เมื่อ 30 กว่าปีก่อน ในหลวงและพระราชินีทรงเสด็จมาได้อย่างไร